When the sun is down...

Voorzichtig liep Simone over het rotsachtige pad. Ze miste haar familie. Was het nou wel zo'n goed idee om wegtelopen? Ze was weggelopen, uit angst voor het alpha-schap. Haar vader, was alpha geweest van een roedel. En zij zou hem moeten opvolgen. Maar ze werd er bang voor. Wat als ze de roedel niet goed genoeg kon leiden? Dat was de reden dat ze wegliep, naar Nindorijn. Dit land was velemalen mooier dan het gebied van de roedel, waarvan ze alpha van zou moeten worden. Ze had haar broertje gezegd alpha te worden, wat hij nu waarschijnlijk ook was. Nu was Simone een normale wolf, die door gebieden trok, op zoek naar iets. Ze wist niet goed wat ze zocht, maar vast iets belangrijks. Ongemerkt had Simone haar pas vertraagd, totdt ze helemaal stil stond. Maar toen ze dat merkte, zette ze er weer een rustig drafje in. Ze ging naar de watervallen. Ze hield van de watervallen, en ging er daarom ook vaak naartoe. Ze liep langs het grote meer waar de watervallen in eindigde. Ze was er bijna. Ze zag de watervallen uithetniets opdoemen toen ze een bocht om ging. En even stond ze stil. Bestemming bereikt, ging er door haar hoofd heen. Ze liep wat rustiger ditkeer, naar de enorme watervallen. Daarchter was een soort inham, daar zat ze danook vaak. Rustig liep ze erheen. En liggen tegen de wand van de inham, en keek er even naar. Op de wand zaten grotschilderingen, oranje, geel en rood van kleur. Volgens Simone hadden de tweepoters dat gedaan, oftewel de mensen. Simone gebruikte altijd het woord tweepoters. Omdat de pups van haar ex-roedel dat woord telkens gebruikte voor de mensen. Ze hoorde het water van de waterval naar beneden storten toen een geur haar neus binnendrong. Het was de geur van een wolf. Maar wie zou het zijn? Ze was og nooit een wolf tegengekomen in Nindorijn. Wie weet waren er nog meer wolven naar Nindorijn vertrokken?


{open}

De dunne lichtstralen die zich toch door het dichte bladerden hadden weten te dringen verlichten Felix' zijn vacht. Hij leek wel echt vuur zo,de lichtstralen zorgde er voor dat zijn vacht kleur nu wel heel opvallend was. Diep rood leek het nu,net als vuur. zodra hij niet in de zon liep had zijn vacht nog steeds een eigenaardige kleur,oranje rood was het. Felix wist ook niet waarom hij zo nodig die kleur moest hebben,het was dan ook de rede dat hij nu hìèr liep. En niet tussen zijn roedel genoten. Felix was in een dood normaal gezin geboren,met normale kleuren,normale ogen en normale gewoontes. Felix was geborenen in een nest van pups die allemaal leken op zijn ouders. Alleen hij,hij moest zo nodig die vuur rode kleur hebben. Hij moest zo nodig gifgroene ogen hebben,hij moest zo nodig zo'n raar karakter hebben. Hij was al vrij snel het buiten beentje,hij moest voor zijn eigen eten zorgen en had niet de troost van zijn ouders. Maar het werd alleen maar erger,perongeluk had Felix de medicijn wolf gestoord tijdens een belangrijk ritueel. Zijn roedel geloofde in een bepaalde roedel,die leefde in de hemel. De roedel bestond uit gestorven wolven. Af en toe kregen de medicijn wolven een bepaald visioen,waarin ze in moeilijke woorden de belangrijke veranderingen te horen kregen van de de dode roedel,ook wel bekend als de maan roedel. Toen Felix de medicijn wolf perongelijk stoorde schrok die wakker en kreeg een visioen. "Vuur zal het verwoesten."schreeuwde ze zonder er echt bewust van te zijn. Felix wist het nog goed,de glazige blik in de ogen van de wolf,de opgezete haren en het ergste het: schuim rond haar mond. De alpha wolf was er bij geweest en had elk woord gehoord. Ze dachten allemaal dat hij dat vuur was. Sindsdien was hij uit de roedel geschopt,ze hadden hem opgejaagd en toegetakeld. De littekens op zijn lichaam deden hem daar wel aan denken. Hij was toen net een jaarling geworden. Het was alweer een jaar gelden gebeurd,hij had geen idee wat er was gebeurd met zijn roedel. Felix keek op,de gedachtes proberend te vergeten. De snelheid van zijn passen liepen snel op,steeds sneller bewogen zijn poten onder zijn lichaam. Als iemand had staan kijken had hij misschien een flits van rood gezien,van vuur rood. Kleteren van water trok zijn aandacht,zijn gif groene ogen speurde het gebied af naar water,hij had het gehoord en hoorde het nog steeds. "Waterval"fluisterde Felix zachtjes tegen zichzelf. Een brandend gevoel in zijn keel zorgde er voor dat zijn richting veranderde. Al snel werd het geluid erger en erger,totdat Felix de waterval zag,het waren er zelfs meerdere. Voorzichtig boog hij zich over een poeltje water en dronk. Zijn oren schoten oplettend alle kanten op. Plots verstijfde hij,hij rook een teefje,hij had het niet eerder geroken door het water dat haar geur markeerde,maar nu wist hij het zeker,hij was niet alleen. Snel hief hij zijn kop op om rond te speuren,iets klopte niet achter een waterval. Het leek in het midden donkerde. Felix zijn oren schoten overeind,een grot! Hij liep er heen en snuffelde even,de geur van de teef werd sterker en hij besloot dat de teef binnen in de grot moest zijn. Felix spande zijn spieren en wachte een moment,totdat hij zeker wist dat het hem zou lukken. Met een grote sprong sprong hij door het Avallende water heen. Hij volde de druppels kapot slaan op zij vacht. Nat stond hij stil,nu zag hij ook een zwarte wolvin. "Hallo"zei Felix neutraal,maar ergens in zijn stem klonk toch iets van woede. Dat was niet bedoeld voor de wolvin. Er was nog altijd dat Brandende gevoel van haar in zijn maag,wat er voor zorgde dat zijn stem altijd wat harder en bozer klonk,al was het maar miniem.

Ik moet nog een beetje inkomen met Felix ^^"
Ik lees te veel warior Cats' xD

Ze hoorde het water van de waterval naar beneden storten toen een geur haar neus binnendrong. Het was de geur van een wolf. Maar wie zou het zijn? Ze was og nooit een wolf tegengekomen in Nindorijn. Wie weet waren er nog meer wolven naar Nindorijn vertrokken? De geur rook naar een reu van haar leeftijd. Gezellig, schoot er door haar hoofd. Ze stond op, en schudde haar haren even uit. Ze was nat geworden toen ze door de waterval liep, de grot in. Het water schoot alle kanten op toen er een vuurrode wolf door de waterval heen sprong. Ze keek recht in zijn groene ogen. "Hallo" had de wolf neutraal gezegd, maar met een beetje woede. Ze was nie bang voor de andere wolf, ookal was hij dan misschien boos. "Hai, en jij bent?" had ze een beetje vriendelijker dan neutraal gezegd. Misschien was de wolf wel in een rot bui. Het kon toh zijn, dat hij op dit moment chagrijnig was? Behoedzaam bleef ze staan en wachte nieuwsgierig op zijn antwoord. Toen ze dacht dat het niet kwam stelde ze een andere vraag. "Ben je al lang in Nindorijn?" vroeg ze aan de, nog voor haar, onbekende wolf. Zeging voor de wolf zitten. "Of ben je hier net nieuw?" vervolgde ze haar vraag.



^^flut post ik weet het

"Hallo"zei Felix neutraal,maar ergens in zijn stem klonk toch iets van woede. Dat was niet bedoeld voor de wolvin. Er was nog altijd dat Brandende gevoel van haar in zijn maag,wat er voor zorgde dat zijn stem altijd wat harder en bozer klonk,al was het maar miniem. Felix was zich er maar slecht van bewust dat zijn stem vaak iets bozer klonk dan hij wou. Soms probeerde hij het weg te halen,de boze ondertoon. Dan lukte het vaak nog wel,maar al snel daarna kwam die toon gewoon weer terug. Zonder dat hij er bewust van was. Felix had nu pas echt goed de tijd ok de wolvin te bekijken,ze keek recht in zijn groene ogen. Haar oogkleur leek wel rood. Ze was geheel zwarte n ongeveer van zijn leeftijd schate Felix. "Hai, en jij bent?"klonk de stem van de teef. Eigelijk,drong tot Felix door,was het al een jaar geleden dat hij iemand had gesproken,er was simpelweg niemand geweest. Felix twijfelde dan ook een beetje over zij antwoord. Hij wist hoe hij moest praten natuurlijk,maar in wat voor vorm moest hij het zeggen? "Felix"? Misschien of klonk dat zo kortaf? 'Mijn naam is Felix,aangenaam"anders? Of was dat dan weer te netjes? Voor dat hij het wist verstreek de tijd al. En de wolvin leek inmiddels niet meer op antwoord te wachten. "Ben je al lang in Nindorijn?"klonk de stem van de wolvin die inmiddels was gaan zitten. Nindorijn,dat was waarschijnelijk de naam van dit gebied. Felix wist het niet en had het niet kunnen weten,want hij was dit gebied tegen gekomen op zijn reis. Eigelijk was hij nog steeds op de vlucht als je het zo wou zeggen. Voor dat Felix antwoord kon geven klonk de stem van de wolvin al weer. "Of ben je hier net nieuw?"vervolgde ze haar vraag. Felix twijfelde wat hij nou moest zeggen. "Felix is mijn naam,ik ben hier nieuw."zei Felix wat onzeker,het was duidelijk dat het lang gelden was geweest dat hij contact had gehad met andere wolven. Felix wilde het weer leren,hij wilde weer gewoon zomaar iets kunnen zeggen zonder daar zo veel over na te denken. Hij wilde weer gewoon een gesprek voeren. Daarom besloot hij het gesprek aan te wakkeren met een vraag. "Wat is jou naam?"vroeg Felix,hij had wat kortaf geklonken,maar daar kon hij niks aan doen.

Maakt niks uit^^

Ze was nat geworden toen ze door de waterval liep, de grot in. Het water schoot alle kanten op toen er een vuurrode wolf door de waterval heen sprong. Ze keek recht in zijn groene ogen. "Hallo" had de wolf neutraal gezegd, maar met een beetje woede. Ze was nie bang voor de andere wolf, ookal was hij dan misschien boos. "Hai, en jij bent?" had ze een beetje vriendelijker dan neutraal gezegd. Misschien was de wolf wel in een rot bui. Het kon toh zijn, dat hij op dit moment chagrijnig was? Behoedzaam bleef ze staan en wachte nieuwsgierig op zijn antwoord. Toen ze dacht dat het niet kwam stelde ze een andere vraag. "Ben je al lang in Nindorijn?" vroeg ze aan de, nog voor haar, onbekende wolf. Zeging voor de wolf zitten. "Of ben je hier net nieuw?" vervolgde ze haar vraag. Ze was zich niet bewust dat ze de wolf geen tijd had gegeven om te antwoorden. "Felix is mijn naam,ik ben hier nieuw." klonk de stem van de wolf. Hij was duidelijk onzeker. Dat kwam vast omdat hij tegenover een alpha stond. "Wat is jou naam?" vroeg hij. "O, mijn excuses. Ik was me vergeten voortestellen. Mijn naam is Simone, alpha van The Edroms." zei ze ridderlijk. Ze was er trots op. Ze was de eerst geborene geweest. Maar ze wilde geen alpha worden, daarom vluchtte ze met de boodschap dat haar broertje alpha moest worden. Maar na een tijdje kreeg ze een bericht van een wolf. Hij was erg mager, en erg gewond. Het was een wonder dat hij zover was gekomen. Hij vertelde haar dat alle leden van The Edroms dood waren. Aan de hongersnood die er op dat moment heerste. Ze was de enige, omdat de wolf weer vertrok, en nooit meer terug kwam. Simone zag later andere wolven eten, van een andere wolf. Het was de wolf die haar de boodschap door had gegeven. Door de hongersnood waren de twee kannibalen zo hongerig dat ze zomaar een andere wolf doodde en opaten.

"Felix is mijn naam,ik ben hier nieuw."zei Felix wat onzeker,het was duidelijk dat het lang gelden was geweest dat hij contact had gehad met andere wolven. Felix wilde het weer leren,hij wilde weer gewoon zomaar iets kunnen zeggen zonder daar zo veel over na te denken. Hij wilde weer gewoon een gesprek voeren. Daarom besloot hij het gesprek aan te wakkeren met een vraag. "Wat is jou naam?"vroeg Felix,hij had wat kortaf geklonken,maar daar kon hij niks aan doen."O, mijn excuses. Ik was me vergeten voortestellen. Mijn naam is Simone, alpha van The Edroms." zei Simone ridderlijk. Felix keek haar vol verbazing en bewondering aan, nooit maar dan ook echt nooit zou hij ene roedel lijden, omdat hij het niet zou kunnen. Dat wist hij nu al. Miscshien had hij het zelf fout, maar doordat hij vroeger zo vaak was uitgescholden dacht hij altijd dat hij overal slecht in was, wat helemaal niet zo was eigenlijk. "Dat is zeker niet niks"zei Felix onder de indruk. Hij nam alleen geen respectvolle houding aan voor Simone, hij had respect voor haar omdat ze alpha was. Maar ze was niet zijn leider, en hij zou niet voor iedereen een onderdanige houding aan nemen, nee zeker niet.
Plots trok ene geluid de aandacht van Felix, het kwam van achterin de grot, en het klonk dreigend. Felix zette zijn haren overeind en gromde, niet naar Simone maar naar dat wat in de grot zat. Hij snoof de lucht op en bleef verstijfd staan, het was ene beer. "Simone, beer!"Zei Felix, zijn stem klonk helemaal niet angstig, hij zei het op ene ietwat waarschuwende toon, maar meer niet. Hij voelde ook helemaal gene paniek of sta dan ook. Ondanks dat hij makkelijk zou kunnen sterven door een uithaal van zo'n beest, hij was gewoon niet bang voor de dood. Ja, dat hij ene raar karakter had bleke wel.
Twee bruine ogen keken Felix kwaad aan, het waren de ogen van de beer. Met ene snelle sprong ontweek Felix de klauw van de beer, en hij sprong omhoog om zijn tanden in de hals van de beer te zetten, wilde hij dit overleven, dan had hij Simone haar hulp nodig.

"Ben je al lang in Nindorijn?" vroeg ze aan de, nog voor haar, onbekende wolf. Zeging voor de wolf zitten. "Of ben je hier net nieuw?" vervolgde ze haar vraag. Ze was zich niet bewust dat ze de wolf geen tijd had gegeven om te antwoorden. "Felix is mijn naam,ik ben hier nieuw." klonk de stem van de wolf. Hij was duidelijk onzeker. Dat kwam vast omdat hij tegenover een alpha stond. "Wat is jou naam?" vroeg hij. "O, mijn excuses. Ik was me vergeten voortestellen. Mijn naam is Simone, alpha van The Edroms." zei ze ridderlijk. Ze was er trots op. Ze was de eerst geborene geweest. Maar ze wilde geen alpha worden, daarom vluchtte ze met de boodschap dat haar broertje alpha moest worden. Maar na een tijdje kreeg ze een bericht van een wolf. Hij was erg mager, en erg gewond. Het was een wonder dat hij zover was gekomen. Hij vertelde haar dat alle leden van The Edroms dood waren. Aan de hongersnood die er op dat moment heerste. Ze was de enige, omdat de wolf weer vertrok, en nooit meer terug kwam. Simone zag later andere wolven eten, van een andere wolf. Het was de wolf die haar de boodschap door had gegeven. Door de hongersnood waren de twee kannibalen zo hongerig dat ze zomaar een andere wolf doodde en opaten.
Ze kek recht in de ogen van Felix, waarin bewondering en verbazing te zien was. Simone grinnikte even kort. Het was best grappig om te zien. "Dat is zeker niet niks" klonk Felix's stem onder de indruk. Het kwetste Simone niet dat hij geen onderdanige houding aan had genomen. Ze vond het goed, als hij maar geen dominante houding aannam. "De roedel, zonder leden..." fluisterde ze beschaamd. Simone keek verbaasd op toen ze een dreigend geluid hoorde, afkomstig van het beest dat achterin de grot stond. Ze snoof rustig de geur op, In tegenstelling tot Felix, die gelijk begon te grommen. Het was een beer. "Simone, beer!" klonk Felix waarschuwend. Simone keek hem geïrriteerd aan. Ze had zelf ook een neus! Simone wou rustig de grot uitlopen, maar blijkbaar had Felix toch andere plannen. Ze was bijna bij de uitgang toen ze de beer zich naar Felix zag snellen. De beer keek hem kwaad aan. Simone zuchtte. Moest zij weer opgescheept zitten met een wolf zonder verstand! Simone wist dat ze de beer beter met rust konden laten, maar alweer had Felix andere plannen. Hij ontweek de klap van de beer, om omhoog te springen en zijn tanden in e nek van het wilde beest te zetten. Simone zag achter een groot rotsblok vier kleine oogjes schitteren. De beer, blijkbaar een vrouwtje, had welpen. En dan wou Felix de moeder van twee jonge beertjes wegnemen? Niet als het aan haar lag! Simone blafde kwaad naar Felix. Hij moest loslaten en met haar vluchten. Dat was de enige manier om geen levens wegtenemen. Als de beer stierf, stierven de twee welpjes ook, en dat wou Simone niet laten gebeuren. Ze hadden recht om te leven, netzoals Felix, en natuurlijk ook de beer en Simone.